Mrok vs Oskar

Brytyjka siedziała nieruchomo, pilnowała drzewa.
-Nie uciekaj.-zaśmiała się cicho i wstała. Podeszła do samochodu.- Podziękuj, że zrobiłam to bezboleśnie.- Gniewała się na samą siebie, walnęła w maskę samochodu, zostawiając głęboki ślad.

Fanta spojrzała na ślad.
-Oh my...-westchnęła. Kopnęła drzwiczki samochodu.-CIESZ SIĘ!- Złość ogarnęła ją, poczuła ukłucie w ręku, kilka szkiełek z szyby wbiły się w skórę.

Fanta szybko przemieściła się do domu. Przez budynkiem zauważyła rowerek.
-Gosia...-wyszeptała. poczuła, że ktoś chwyta jej dłoń, spojrzała się za siebie. To Małgosia. Dziewczynka wtuliła się w nastolatkę.
-Mój rowerek...-wyszeptała.

-Proszę.-powiedziała i pokazała rower.
-A jak spadnę? - spytała cicho dziewczynka.
-Nie spadniesz.-zapewniła Fanta. Dziewczynka wskoczyła na rower i...znikła

Wampirzyca weszła do domu. Od razu przywitał ją ojciec i matka, swoimi "podobnymi" uśmiechami.
-Córeczko, wiesz kiedy jedziemy? - spytała matka i zaprowadziła córkę do jadalni. Usiadła naprzeciwko rodziców.
-Nie.-odpowiedziała.
-We wtorek.-oznajmił szorstkim głosem ojciec.
-Na jaki czas?-  spytała ciekawa Fanta.
-Zastanawiamy się.-odpowiedziała matka.-Na razie trwać będzie to dwa tygodnie.-
-Wrócimy tu? - zadała kolejne pytanie.
-Nie słyszałaś jak matka powiedziała, że się zastanawiamy!?- krzyknął ojciec. Fanta się trochę przestraszyła, a jej matka położyła dłoń na ojcowskim ramieniu.
-Idź już.- wyszeptała. Brytyjka posłusznie wyszła i poszła do swojego pokoju. Usiadła na łóżku i zaczęła rozmyślać.

Nie była pewna co teraz zrobi. Nie miała potrzeby snu, pragnienia ani żadnego innego. Walnęła łóżku, które pod siłą wampira ugięła się w pół, nie było całkiem złamane.
-Pff...Słaba jakość.-stwierdziła.

Mrok pojawił się w domu. Był zmęczony całonocnym siedzeniem przy dziewczynie. Udał się do salonu w celu walnięcia się na kanapę. Niestety zaniechał zamiar widząc siostrę oglądającą telewizję.
- Gdzie byłeś?- spytała.
- Nie gdzie tylko z kim - poprawił dziewczynę. - Byłem z Fantą.
Oczy Melanii się rozszerzyły.
- A co robiliście? - zapytała z przestrachem.
- Nic takiego, siedzieliśmy, ja ją całowałem. To wszystko - zakończył krótką opowieść chłopak.
Nastolatce widocznie ulżyło.

- A co ty myślałaś? - zaśmiał się Mrok.
- Nic takiego - odpowiedziała szybko Melania. Zarumieniła się przy tym.
- Ja nie jestem taki głupi jak Oskar - spoważniał - Jesteście obie za młode na współżycie. - zrobił zniesmaczoną minę.
- On nie jest głupi - oburzyła się - Po prostu nie panował nad sobą - chciała wierzyć w to kłamstwo, tak bardzo chciała.

- Melania... - zawahał się chwilowo chłopak - Słuchaj. To nie jest pewne czy go kochasz. Poznaj go wpierw - polecił - A wtedy się przekonasz czy go kochasz.
- A ty kochasz Fantę? - odbiła piłeczkę.
- Tak. Nic nie mów - powstrzymał siostrę. - Poczułem z nią te więź. Jakby coś mnie do niej przyciągało. Może i ona to do mnie czuje. Myślę, że jak się lepiej poznamy to będziemy pewni swojego uczucia - powiedział pewnie.
Melania przypomniała sobie spojrzenie Tomka i więź ich łączącą. Może ona nie kochała Oskara tylko Tomka? Może popełniła poważny błąd. Już powiedziała Oskarowi, że go kocha. Nie cofnie tych słów. Jednak słowa brata zasiały w niej ziarnko wątpliwości.

- Nie jesteś zmęczony? - spytała, żeby pozbyć się tego nieprzyjemnego uczucia.
- Tak trochę - przyznał. - Ale zostanę tu z tobą, nie myśl, że zostaniesz sama - powiedział.
- Ale ty jesteś zmęczony - wstała - powinieneś się przespać!
- Siostra ty mi tu morałów nie praw - odpowiedział - Tylko powiedz co kombinujesz.
Pod groźnym wzrokiem brata, zmieszała się.
- Chciałam się spotkać z Oskarem - wyznała cicho.
- Zgłupiałaś - stwierdził brat. - Ale to twoje życie. Możecie się spotkać tutaj. - podniósł rękę widząc protest w oczach siostry. - Bez dyskusji. Nie pozwolę mu ponownie zaciągnąć cię do łóżka.
- Ale ty go nie lubisz - była już cała czerwona na twarzy. Nie mogła pojąć jak brat może tak swobodnie mówić o takich wstydliwych rzeczach.
- Jakoś sobie poradzę - odparł tylko kończąc na tym dyskusje.

Melania upewniła się, że Mrok jest pewny swojego postanowienia i wysłała sms do Oskara. *wpadniesz do mnie?*, po krótkiej chwili otrzymała odpowiedź: *A ty nie możesz do mnie?*. Trochę przestraszyła się tego pytania. Spojrzała na brata. On patrzył na nią tym swoim wzrokiem wszystkowiedzącego i widzącego. Westchnęła. *Nie. Brat mi nie pozwala. Musisz przyjść do mnie* - napisała. Długo czekała na odpowiedź. Sekundy trwały tyle co godziny. Kiedy poczuła wibracje telefonu, wzdrygnęła się. *Dobrze wpadnę* przeczytała. Policzki zrobiły się gorące. Przyjdzie. Nie wiedziała czy ma się cieszyć, czy płakać.

Czekała pod drzwiami wejściowymi. Chodziła w te i z powrotem. Niecierpliwiła się bardzo i jednocześnie się bała spotkać Oskara. Mrok z satysfakcją na twarzy siedział w kuchni, przygotowując obiad. Zerkała co chwila na brata. Jego wyraz jej się nie podobał. Wyglądał jakby coś knuł.
Usłyszała dzwonek do drzwi. Chwyciła klamkę powoli ją naciskając. Za drzwiami stał Oskar.
- Cześć - przywitał wesoło Melanię.
- Cześć - odpowiedziała na przywitanie nieśmiało. - Wejdź - wpuściła chłopaka do środka. Porozglądał się po korytarzu.
- Ładne mieszkanie - powiedział.
- Dziękuję - zarumieniła się.
- Witaj Oskar - powitał chłopaka Mrok swoim wyniosłym głosem. - Miło cię widzieć. - wypowiedź przesycona była jadem.
- Cześć cienisty - Oskar nie pozostał mu dłużny.
- Rozsiądź się na kanapie - polecił brat Melanii - Melania cię zaprowadzi.
Między chłopakami trwała cicha wojna. Mierzyli się wzrokami, ciskali piorunami. Ich głosy wyrażały tyle pogardy, chłodu, sarkazmu i jadu, że dziewczyna nie wiedziała co począć. Jednak zachowywali pełną kulturę.

Na stole znajdowało się ciasto czekoladowe, różne rodzaje ciastek, dwie herbaty i kawa. Oskar siedział na kanapie, obok niego usadowiła się Melania, zaś Mrok wygodnie przysiadł na fotelu.
- Częstuj się - zaproponował Mrok z jadowitym uśmiechem.
- Z miłą chęcią - odpowiedział Oskar biorąc jedno z ciastek. Oboje patrzyli się na siebie wrogo.
- Smakuje ci? - próbowała załagodzić sytuację.
- Jasne - jego głos złagodniał kiedy się do niej zwracał, po czym ponownie piorunował wzrokiem Mroka.
Melania patrzyła zrozpaczona. Wtuliła się w Oskara w nadziei, że ten przestanie toczyć niewidzialną walkę z jej bratem. Otoczył ją jednym ramieniem. Na moment poczuła się bezpieczna. Zamknęła oczy, lecz po otworzeniu ich ponownie, przekonała się, że wcale nie zaprzestali wojny.
- Muszę do toalety - stwierdziła wstając.
Szybko uciekła do łazienki wyciągając komórkę z kieszeni spódnicy. *Pomóż, Przyszedł Oskar, a Mrok toczy z nim jakąś walkę. Oni mnie przerażają* wybrała numer Fanty i wcisnęła klawisz wyślij. "Co ja zrobiłam?" - pomyślała.

Fanta szybko dostała sms. Wyjęła komórkę i przeczytała wiadomość. W mgnieniu oka zjawiła się przed blokiem. *Wejść?* napisała sms i odpisała Melanii.

Zaskoczyła ją tak szybka odpowiedź. Ledwo co ją wysłała, a już poczuła wibracje oznaczające sms. *Zapukaj, ja ci otworzę* wysłała Fancie.

Brytyjka przeczytała sms i powoli weszła do bloku. Podeszła do drzwi do domu Melanii i zapukała lekko. Przynajmniej się starała...

Nastolatka szybko podbiegła do drzwi i otworzyła je szeroko.
- Dobrze, że jesteś - ucieszyła się Melania. - Oni są przerażający - wyznała.

-Serio? - spytała Fanta i weszła.

- Bardzo - potwierdziła - Ciągle piorunują się wzrokiem i mówią takim tonem...

-Mrok...-wyszeptała. Nagle coś ścisnęło jej się na szyi, to naszyjnik.-Ciekawe czy zauważy...- Zdjęła go, poczuła jakby coś uleciało z niej.

- Fanta? - zdziwił się chłopak - Myślałem, że chciałaś podpierać drzewo - dodał z uśmiechem.
Oskar lustrował dziewczynę wzrokiem. Nie wypowiedział ani słowa.
- Fanta przyszła - oznajmiła spóźniona Melania.
- To widzę - stwierdził Mrok. - Ale czemu się pojawiła?
- Żeby mnie odwiedzić - odpowiedziała pewnie. Przysiadła przy Oskarze. Modliła się o to, żeby przybycie Fanty poprawiło nastrój między chłopakami.

-Melania chciała żebym wpadła.-powiedziała i uśmiechnęła się do Mroka.

- Aaaa - zrozumiał brat. - Czyli Melania cię tu ściągnęła. A można wiedzieć co ci przeszkadzało?- zwrócił się do siostry.
- Nic takiego - skłamała - Po prostu nie chciałam, żebyś czuł się jakoś głupio - dodała w przypływie natchnienia.
- Kłamać to ty nie umiesz siostra - stwierdził. - Witaj - przywitał Fantę. - Miło cię znowu widzieć.

-Ciebie też.-powiedziała. Zacisnęła w pięści naszyjnik.

Mrok zauważył, że dziewczyna już nie nosi naszyjnika. Zdziwił się tym, ale nie skomentował. Przecież w domu znajdował się łowca. Może i dobrze, że go zdjęła.
- Jak chcesz to siadaj, jak nie to stój - zachęcił chłopak wskazując fotel na którym przed chwilą siedział.

-Nie dziękuję.-odpowiedziała zdecydowanie. Spojrzała na Oskara, ale szybko przerzuciła wzrok na Mroka, bo nie mogła na niego patrzeć.

- Jak tam chcesz - wzruszył ramionami. - Częstowałem naszego drogiego gościa ciastkami właśnie. - skierował pełen mściwości wzrok na Oskara, ten zaś nie pozostał mu dłużny, choć raz na jakiś czas zerkał z zaciekawieniem na wampirzyce.

-Mhm...-mruknęła Fanta.

Melania jęknęła z rozpaczy. Oni nie przestali mimo, że jest Fanta. Co ich innego powstrzyma. Myślała, że Mrok będzie tak zajęty nowopoznaną miłością i zapomni o dogryzaniu Oskarowi, jednak się myliła.
- Coś się stało skarbie? - usłyszała pytanie od chłopaka. Spojrzała się na niego, jej oczy świeciły.
- Skarbem to ona była dopóki ty się do niej nie dorwałeś - syknął Mrok.
Melania skuliła się słysząc pełen agresji głos brata. Wiedziała, że tak to będzie wyglądać, dlatego też chciała jechać do Oskara, a nie przyjmować go w domu.

Fanta patrzyła na całą sytuację.
-Chcesz iść na spacer? - spytała Fanta Mroka, próbując go uspokoić.

Chwilę się wahał nad odpowiedzią. Z jednej strony pragnął przejść się z wampirzycą, z drugiej zaś strony martwił się o siostrę.
- Z chęcią bym poszedł - odpowiedział łagodnie - Ale jak tylko zostawię tego - zdusił brzydkie słowo - osobnika - wykrztusił w końcu. - To dobierze się do mojej siostry.

Fanta spojrzała na łowcę, spuściła wzrok.
-To szkoda...-wyszeptała.

Oskar odwzajemnił spojrzenie. Był bardzo zadowolony z zaistniałej sytuacji. Świetnie się bawił. Co pokazywał. Rozsiadł się wygodniej przytulając do siebie Melanie. Dziewczyna trzęsła się trochę.
- Straszysz swoją siostrę - wyrzucił Mrokowi.
Chłopak w odpowiedzi zmrużył oczy. Gdyby tylko miał sposobność pewnie rzucił by się na niego.
- Nie boję się - zaprzeczyła Melania siadając prosto. - Zimniej mi się zrobiło. Chyba mam nawrót przeziębienia. - na dowód lekko kaszlnęła.

Fanta kątem oka spojrzała na Melanię, słyszała każde bicie serce, nie tylko jej.
-Dobrze, że nie ma tu więcej ludzi...-stwierdziła nie słyszalnym głosem.

- To ja pójdę do swojego pokoju z Oskarem. Będziesz miał mnie na oku - powiedziała natchniona Melania - A ty tu sobie zostań z Fantą. - Bez czekania na odpowiedź chwyciła Oskara za rękę i poszła do swojego pokoju. Mrok odprowadzał chłopaka nienawistym spojrzeniem.
- Nie znoszę go - stwierdził.

-Zauważyłam.-powiedziała Fanta.

- Jeśli tylko ją tknie... rozerwę go na strzępy - oznajmił groźnie.

-Nie bulwersuj się tak.-wyszeptała dziewczyna.

- Przepraszam - spuścił głowę, następnie podniósł ją z powrotem. Oczy mu złagodniały i już nie czaiły się w nich iskry agresji. - Wybacz za to zachowanie.

Fanta lekko się uśmiechnęła.