Buty

Melania zastanawiała się czemu nowa ciągle patrzy w jej stronę. Przecież niczym się nie wyróżniała i obok Fanty było pełno koleżanek. A jednak ta zerkała w jej stronę. Zaczęła się obawiać czy przypadkiem brązowowłosa dziewczyna czegoś nie knuje. Choć nie wyglądała na taką co by mogła cokolwiek knuć, ale nigdy nic nie wiadomo. A może dowiedziała się o jej umiejętnościach? Na samą myśl wzdrygnęła się. Tego nikt nie powinien wiedzieć, bo by ją zabrali od matki i zamknęli w jakimś laboratorium.
Mieli akurat lekcje historii. To był ich wychowawca. Wysoki brunet o błękitnych oczach, zawsze uśmiechnięty. Był bardzo miłym nauczycielem i miał na uwadze dobro swoich podopiecznych. Martwił się o Melanie, ponieważ dziewczyna nie zawierała znajomości i od jakiegoś czasu była zamknięta w sobie. Podejrzewał, że spotkał ja w życiu jakiś dramat. Niestety ciężko było się skontaktować z matką Melanii.
Ciemnowłosa dziewczyna siedziała wpatrzona w kartkę zeszytu i czekała na sygnał nauczyciela, kiedy ten zacznie dyktować. Słuchała słów mężczyzny, jednocześnie bazgrząc coś na marginesie. Nie miała wielkiego talentu. W ogóle żadnego nie posiadała. Bazgrać lubiła, bo to ją odprężało i uspokajało. Co jakiś czas zerkała na Fante i jak na złość ona w tym samym momencie także na nią zerkała. Zirytowana Melania schyliła niżej głowę i zupełnie skupiła się na słowach nauczyciela. Postanowiła, że będzie notować to co mówi, wtedy odgoni wszelkie myśli. Tak też uczyniła.
Lekcja jednak szybko minęła i nagle usłyszała dzwonek. Czekała ją konfrontacja z Fantą, czego bardzo się bała. Nie wiedziała co ma robić. Bez słowa wzięła swój plecak i wrzuciła do niego zeszyt z bazgrołami i lichymi notatkami. Ruszyła w stronę wyjścia nie zwracając uwagi na otoczenie.

Fanta chciała podejść do Melanii, ale bała się, że pomyli słowa i ją obrazi. Patrzyła na podłogę, która odbijała ślady dziewczyny. Widziała jak szybkie kroki Melanii umykają jej z oczu. Chciała teraz coś powiedzieć po angielsku, wydusić z siebie wszystko co ma do powiedzenia w ojczystym języku. Pomyślała chwilę co by mogła do niej powiedzieć i zaczęła za nią iść.

Jej długie kroki, dokładniej susy szły w kierunku nowo poznanej dziewczyny. Fanta znalazła temat do rozmowy, lekcje. To jedyny temat, który przychodził jej do głowy, ale wtedy zobaczyła, że Melania wyszła przez wielkie drzwi. Szybko je otworzyła i zatrzasnęła za sobą. Zatrzymała się na chwilę i pobiegła do dziewczyny, która była już tylko 3 metry dalej. Chwyciła ją za ramię.
-Hej?- spytała niepewnie. Widziała powagę na twarzy Melanii, co zatrzymało jej słowa. - Co tak biegasz?- spytała.

Nie wiedziała czy robi błędy, starała się tylko, by dziewczyna ją zrozumiała. By zrozumiała inne słowa, ciche, niepewne, a  zarazem odważne słowa Brytyjki.
Melania spojrzała się na nią przerażona. Ta dziewczyna ją ścigała. A kiedy ona wydyszała pytanie, ciemnowłosa dziewczyna przez moment milczała, a potem wyszeptała:
- Chciałam zaczerpnąć świeżego powietrza - i żeby potwierdzić swoje słowa skierowała wzrok na drzewo rosnące przy szkole.

Fanta widząc, że Melania patrzy się w innym kierunku także zwróciła oczy tam gdzie ona dostrzegając drzewo. Wielkie drzewo, dla niej było to drzewo. Nienawidziła dawać nazwy drzewom, uważała, że drzewo jest drzewem. Tak jak człowiek człowiekiem.
-To fajnie.- wyszeptała
 Zerknęła na swoje buty, czarne kozaki. Błyszczące w świetle słońca, które zaczęło ukrywać swoje promienie za chmurami.

Melania nie widząc zmieszania Fanty dalej obserwowała drzewo w milczeniu, jakby to było najbardziej interesującym zajęciem w życiu.

Fanta zauważyła szybko, że ciemnowłosa dziewczyna nie zwraca na nią uwagi. Ignorowała ją, podziwiając gubiące ubranie drzewo.

-Czemu milczysz?- spytała nie pewnie. Wiedziała, że może się pomylić, dlatego była gotowa, by przeprosić.

Melania odwróciła się w stronę nowej koleżanki. "czemu ona ciągle za mną idzie? - pomyślała - Czemu jej na mnie zależy? Przecież jestem nikim". Nie wiedziała co odpowiedzieć, no bo skąd miała wiedzieć czemu milczy. Zatem odpowiedziała cicho zgodnie ze swoimi myślami:
- Nie wiem - spuściła wzrok na swoje czarne adidasy. Było jej głupio. Pierwszy raz od dłuższego czasu ktoś chciał z nią rozmawiać, a ona zachowuje się jak ostatnia idiotka.

-Też nie wiem..-wyszeptała zadowolona Fanta. Była szczęśliwa, ponieważ Melania w końcu powiedziała coś szczerze. Czuła, że mówi prawdę. Usłyszała jakiś cichy pomruk, pomyślała, że to jej nowa znajoma.
-Mówiłaś coś?- spytała.

- Nic nie mówiłam - odpowiedziała tym razem głośniej. Przyjrzała się uważniej Fancie. Przez małą chwilę zobaczyła migotanie w jej oczach. "To niemożliwe" - pomyślała. Czyżby nowa była wtajemniczona? Choć patrząc na wyraz jej twarzy, raczej nie wiedziała, że coś wie.

Fanta słysząc odpowiedź Melanii, lekko się zdziwiła. Pewnie miała coś z słuchem, lub źle zrozumiała zdanie. Spojrzała na twarz ciemnowłosej dziewczyny. Widziała oczy, które patrzyły na nią. Nie wiedziała co teraz myśli, ale nadal słyszała jakieś szepty. Niezrozumiałe słowa, które ją dręczyły. Cicho westchnęła. Musiała się poddać szeptom, zdaniom, które nie miały sensu. Spojrzała na buty Melanii. Spodobały jej się czarne adidasy dziewczyny, nie miały za bardzo nic w sobie pięknego, ale Fanta nigdy nie mogła założyć adidasów. Nawet na w-f w innej szkole zakładała trampki, nigdy nie miała przyjemności noszenia adidasów.
-Ładne buty.- powiedziała.

- Dziękuję - wyszeptała zdziwiona. Porównała swoje buty do jej błyszczących kozaków. Zazdrościła jej tych butów. Adidasy, które miała na sobie były lekko schodzone, a nie stać jej było na inne. Pewnie te kozaki nie należały do tanich. Tak ładnie się świeciły w dziennym świetle.

-Chciałabym mieć takie buty..- powiedziała zazdrosna Fanta. Jej wzrok tkwił w butach Melanii. Poczuła się biedna, a przecież naprawdę była bogata. Dość bogata, by załatwić sobie takie buty. Zaczęła się zastanawiać, czemu nigdy ich nie założyła. Nie przypomniała sobie momentu, gdy ojciec jej tego zabronił, lub sama stwierdziła, że nigdy ich nie włoży.
-Chciałabym..- wyszeptała ponownie.

Melania patrzyła bez słowa na Fante wwiercającą wzrok w jej rozklekotane buty. Nie rozumiała czemu dziewczyna zazdrości jej zniszczonych butów, sama miała o wiele ładniejsze. Jednak nie powiedziała na głos tego co myśli. Postanowiła uszanować prywatne rozmyślania koleżanki. W końcu coś jej się należało. Podeszła do niej, przed nią nikt tego zbytnio nie zrobił. Była sama ze swoimi problemami, aż do pojawienia się Fanty. Poczuła nitkę więzi łączą ją z tą dziewczyną. Miała nadzieję, że zostanie jej przyjaciółką, że nareszcie będzie miała się komu zwierzyć ze smutków z którymi się borykała. Na samo wspomnienie mamy podpiętej do nowoczesnej aparatury łzy napłynęły jej do oczu. Nieznacznie, żeby nie zwrócić uwagi brązowowłosej dziewczyny spojrzała w niebo, wystawiając na wiatr oczy i czekając aż łzy same wyschną.

Fanta zobaczyła, że Melania spojrzała się w niebo. Znała ten gest, bardzo często sama go używała. Była wrażliwą osobą, dlatego często suszyła zbyt wilgotne oczy. Nie była pewna czy ma się pytać dziewczyny co się dzieję, czy milczeć zostawiając jej spokój. Chwilę prywatności zanim znów zaczną dialog.
-Coś się dzieję? - spytała. Nie wiedziała czy to nie jest zbyt chamskie, ale lubiła ryzykować. Lubiła wyzwania.

Dziewczyna zamrugała oczami, żeby usunąć resztki łez. Przecież nie pokaże nowej koleżance, że jest jakąś beksą. Uśmiechnęła się do niej w nadziei, że ta zapomni o jej chwili słabości.

Rozmowę dziewczyn przerwał dzwonek. Melania podziękowała niebiosom, że uratowały ją od tej niezręcznej sytuacji. Szybko ruszyła w stronę szkoły, żeby zdążyć na zajęcia.