Liam

Oczy Liam'a się zmniejszyły. Szybko podszedł z Fantą do drzwi i weszli. Stanął przodem do Fanty, i spojrzał jej głęboko w oczy. Jego usta zaczęły się zbliżać, nadszedł moment na który dziewczyna czekała od początku tego spotkania. Słodkie usta dotknęły dziewczęcych warg. Delikatnie je musnął i uśmiechnął się lekko. Zabrał głowę i odszedł. Powoli wchodził po schodach, Brytyjka za nim pobiegła.

Melania biegła ile sił w nogach. Łzy płynęły jej dużymi kroplami po policzku. Została sama. W pewnym momencie przewróciła się. Zaszlochała. Z gardła wydobył się jęk. Chwilę leżała na ziemi. Wiatr owiewał jej ciało. Wszędzie było cicho. Musiała wbiec w jakiś zaułek. Powoli wstała. Z plecaka wyciągnęła chusteczkę. Wytarła twarz, a potem wydmuchała nos. Poczuła się trochę lepiej. Niebo ściemniało. Zapadł zmierzch. Oddech wyrównał się. Po ciele przeszła gęsia skórka.
Zastanawiała się czemu Fanta się tak zachowała. Przecież to było nielogiczne, w ogóle co ona mówiła i chciała zrobić.
Nagle przypomniało jej się. Dotyk zimnego ciała i delikatność przy zetknięciu z ustami. Pamiętała dreszcz przerażenia, a potem pewność swojej przynależności. Te oczy..... jakby chciały kimś zmanipulować. Chwyciły kogoś w sidła i właśnie trzymały, bawiąc się w najlepsze. Fanta!
W oczach Melanii pojawiła się determinacja. " I myślisz, że ci pozwolę? Niedoczekanie moje!" - powiedziała w myślach. Otoczyła się ciemnością i tym razem to cień zaniósł ją po dom nowej koleżanki. Kryjąc się w mroku, obeszła dom wkraczając na teren ogrodu. Zauważyła balkon, który zapewne był połączony z pokojem Brytyjki. Na ścianie nie znajdowało się nic, bo by pomogło jej w wspięciu się na pierwsze piętro. Zatem będzie musiała znaleźć inny sposób. "Ja cię dorwę" - pomyślała Polka. Nie wiedziała skąd u niej ta pewność siebie, odwaga i determinacja. Doszła do wniosku, że nie musi wiedzieć. Lepiej działać pod wpływem chwili i chwytać się tego, co w tym momencie wydaje się najważniejsze. A najważniejsza była Fanta.

Oboje przeszli korytarz i wtargnęli do pokoju dziewczyny. Zatrzymała się przy nim i spojrzała w jego oczy. Objął ją w pasie i przyciągnął do siebie. Na twarzy Brytyjki pokazał się śnieżny uśmiech. 

-Muszę ci coś powiedzieć.-wyszeptał i przyłożył swoje usta do ucha Fanty. Zimno chłopaka przeszło na dziewczynę, zamknęła oczy. Jej dłonie ułożyły się wygodnie na ramionach Liam'a. Jego brązowe oczy nie ukazywały żadnego uczucia, często przysuwał do siebie jeszcze Fantę. Poczuła jak jego lodowata broda kładzie się na jej ramieniu.

-Wiesz co...?-spytał półszeptem. Powieki Fanty lekko się podniosły. Ciało nastolatki zaczęło przejmować zimno chłopaka.
-Nie ...-odpowiedziała. Nie wiedziała co ten jej odpowie, ale była gotowa na wszystko. No prawie...
-Jestem...-zaczął nie pewnie.-Wampirem.- Jej źrenice się zmniejszyły, odepchnęła szybko od siebie Liam'a. Spojrzała na niego nie pewnie.
-Wiedziałam.-odpowiedziała spokojnie. Spod zamkniętych ust chłopaka ukazały się dwa, długie kły. Dziewczęce oczy przeniosły się na ziemię.
-Wiem, że chcesz być nieśmiertelna.-powiedział. Ona przybliżyła się do niego i spojrzała mu prosto w oczu.

-Ty nic nie wiesz, tylko ja wiem czego chce.- powiedziała.

W oknie świeciło się światło. Wolałaby gdyby panował większy półmrok. Postanowiła wykorzystać to co ma. Nadal nie wiedziała jak dostać się na piętro. Wejście drzwiami odpadało, bo by się zdradziła. To miał być atak z zaskoczenia. Nagle coś przeszyło jej duszę. "A więc to tak" - pomyślała. Nawet nie zorientowała się, kiedy znalazła się na balkonie. Wtopiła się w cień i przeniosła do pokoju. Znalazła się w cieniu lampy. Pierwszy raz udała jej się ta sztuczka. Nie przypuszczała, ze tak potrafi. Wysunęła się z cienia. Pokazując swoją postać. Nie odczuwała strachu, wręcz przeciwnie. Była gotowa do walki.
- Zostaw Fantę - rozkazała Melania.

Liam zaskoczony spojrzał na nowoprzybyłą postać, Fanta także się odwróciła. Jej oczy błyszczały. Chłopak podszedł do brunetki i uśmiechnął się złośliwie do Melanii.
-Przepraszam, ale ona tu podejmuję decyzję.- powiedział i spojrzał na Brytyjkę. Objął ją ramieniem, Fanta nie dała rady nic zrobić. Bała się każdego ruchu, dlatego spuściła wzrok i próbowała sobie wmówić, że to tylko sen.

- Mamisz jej w głowie. Przestań. Odsuń się od Fanty - ostrzegła wampira.

-Fanto...powiesz coś? - spytał. Fanta odeszła od nich, jej oczy kątem spojrzały na Melanię.
-Bycie nieśmiertelną... To by była wieczna przyjaźń Melanio...- zaczęła głośno myśleć.

Dziewczyna nie odpowiedziała. Jej wzrok utkwiony był w Liamie.
- Co chcesz przez to osiągnąć demonie nocy? - zapytała z groźbą w głosie.

-Nic.- skłamał. Każde jego spokojnie wymówione słowo zachęcało Fantę. Jej oczy nabierały krwistego koloru, w pokoju zrobiło się zimnej.
-To...była bym silniejsza, ciągle młoda...Melania.-powiedziała nie patrząc już na nią.

Melania uniosła dłoń i Brytyjkę otoczył mur cienia. Jej druga dłoń falowała tworząc macki chroniące dostęp do dziewczyny.
- Nie pozwolę ci zabrać Fanty - oznajmiła hardo ciemnowłosa dziewczyna. Oczy ściemniały, źrenice się rozszerzyły. - Fanta - zwróciła się do koleżanki - on kłamie.

-Wiem, że wampiry są uznawane za złe, lecz... to dało, by mi więcej możliwości. A ja bym była tak jakby....panią nocy.- powiedziała. teraz szybko podniosła głowę, oczy miała już krwiste. Dłonie zaczęły ciemnieć, a jej usta powoli otwierać.

- Ja jestem panią ciemności, a noc się z niej zrodziła - oznajmiła twardo koleżance. - Nie sięgaj po to czego nie znasz - odwróciła się w stronę Liam’ a - Uwolnij ją nim zrobię ci krzywdę.

-Ja nic nie robię.- odpowiedział przekonany. Zrobił jeden krok do Fanty.
-Noc będzie tylko moja. - odpowiedziała ciężkim głosem Fanta. Duch ciągle nią kierował.
- Stój - wyciągnęła rękę i ciemność zasłoniła całkowicie Brytyjkę. - Odsuń się od niej demonie.

-Nie jestem demonem!- krzyknął Liam i ukazał całe kły. Soczewki mu wypadły ukazując złote ślepia.
-Ja jestem nocą.- powiedziała głośniej basem Fanta. Poddała rękę wampirowi.
Jedna z macek wystrzeliła w stronę Liam’ a odciągając go od Fanty. Każda kolejna chwytała chłopaka przygwożdżając go do ściany. Melania podeszła do koleżanki i wymierzyła jej policzek.
- Jesteś opętana! - krzyknęła - Wyzwól się.
Trzymała wyciągniętą rękę wskazująco na chłopaka. Jej ciało powoli opadało z sił, jednak nie mogła pozwolić sobie na chwilę słabości. Od tego zależała wolność Brytyjki.

-Nie jestem. - odpowiedziała swoim głosem Fanta. Upadła, walczyła w sobie. Jej oczy skierowały się ku Liam'owi. Powoli dusza Brytyjki się poddawała, a duch zaczął się podnosić. Jej stopy przesuwały się lekko, szła jak zahipnotyzowana.

Melania krzyknęła w duchu. "Walcz" - powiedział w głowie męski, ciepły głos. Miała dwóch przeciwników, a była jeszcze przeziębiona. Drugą rękę zacisnęła w pięść, ciemność powaliła Brytyjkę na ziemię i zaczęła jej się wciskać w usta, uszy i nos.
- Wychodź i daj jej spokój - rozkazała.
Ciemność opanowała ciało Fanty. Dziewczyna pod naporem różnych sił straciła przytomność.
- A ty się nie ruszaj - zwróciła się do Liam'a.